Cecile en auto’s Part II

Woensdagochtend zat ik me nog heel druk te maken met wat voor verhaaltje ik jullie dit keer zou opschepen. Het antwoord kwam vrij snel en dat verteld maar weer dat je niet moet zoeken naar verhalen, maar dat ze vanzelf op je pad komen…

Uit het vorige berichtje wat ik heb geplaatst, mijn blunder van de maand, is wel gebleken dat Cecile en auto’s niet altijd de juiste combinatie is. Na dat akkefietje is het eigenlijk wel een hele tijd goed gegaan. Ik gedraag me nog steeds als een voorbeeldige wegpiraat, doe nog steeds wedstrijdjes met de andere bestuurders wie het snelste kan optrekken bij het stoplicht (het doet me een genoegen dat ik vaak win :D) en ik hou er nog steeds niet van om 50kmh te rijden wanneer de weg voor me vrij is (van wie zou ik dat nu hebben? :) ) en deze ook veilig genoeg is om het gaspedaal wat verder in te drukken (Let wel, het blijft Curacao en de wegen zijn hier niet formidabel. Je moet niet raar opkijken als je voorganger hier een rare manouvre uithaalt om een paar kuilen te ontwijken. Om die reden kun je hier ook minder hard rijden. Bovendien staan er om de haverklap stoplichten en de groene golf kennen ze hier nog niet zo goed. Als je overdag met 70 a 80 kmh over de rondweg rijdt, dan rijdt je al hard. De 120kmh heb ik hier dus nog (net) niet bereikt. Dus zo hard rijd ik nou ook weer niet). Mijn lichten ben ik overigens ook niet meer vergeten uit te zetten wanneer ik de auto verliet, ik leer wel van mijn fouten ;).

Tot donderdag was bovenstaande eigenlijk allemaal van toepassing. Waarom nu dan niet meer, zal ik jullie nu even gaan vertellen.

Woensdagavond, ik heb afgesproken met een jongen die ik zondag had leren kennen, dat we even uit eten zouden gaan bij Cabana. Meneer had geen auto en ik kwam min of meer langs zijn verblijf op weg naar het restaurant, dus ik zou meneer ophalen. Half 8 zaten we netjes aan een tafeltje en eerlijk is eerlijk, we werden snel bediend en het eten was echt heel erg lekker. Daarna nog een paar drankjes gedaan (non-alcoholisch voor mij, geen druppel drank voor mij wanneer ik achter het stuur moet) en rond een uurtje of 11 weer richting huis gereden. Meneer afgezet, en daarna had ik nog een minuut of 15-20 voor de boeg, 10-15 als ik de adviessnelheid aan mn laars lap (het was immers heel rustig op de weg). 5 voor half 11
en ik was bijna thuis, nog een minuut of 5 te gaan.

Dacht ik. Ik hoorde een klap, de auto begon lichtelijk te slingeren en mn snelheid zakte vrij snel richting de nul. Ik raakte bijna in paniek, maar zette de auto snel aan de kant. Er reed geen kip op dat moment en ik stond heerlijk beschermd (bemerk mijn vleugje sarcasme) niet in de bebouwde kom. Snel de auto uit en de schade checken. Daar schrok ik wel even van. Niet alleen mn rechterachterband lag aan gort, maar ook mijn bumper was een centimer of 10 lager gaan hangen aan die kant en mn achterlichten waren aan die kant ook kapot. Het klepje van mn tank stond wagenwijd open en zo hingen er wel meer (kleine en snel gemaakte) dingetjes los. Hoe had ik dat voor elkaar gekregen!!

Ik wist niet zo goed wat ik moest doen dus belde ik die jongen waar ik mee gegeten had eerst maar even op. Nam niet op. Toen was Anouk aan de beurt. Ik belde haar wakker en ze zei me dat ik mn huurbaas (van de auto) even moest bellen en haar daarna maar weer terug moest bellen. Slim genoeg had ik dat nummer niet in mn telefoon staan, dus Anouk zocht dat even voor mij op. Meneer de huurbaas was niet aanwezig meldde zijn vrouw en als het alleen een klapband was, dan moest ik die maar even vervangen. ‘Morgen zien we wel verder, goedenacht’. Sta je dan in je eentje, kort rokje en hemdje aan, meisje aan de kant van de weg, onbewoond gebied, weinig verlichting, half 12 ’s nachts. Misschien kun je je een klein beetje indenken hoe ik mij toen voelde. Ik ben niet snel bang, maar toen bekroop me toch best wel een angstig gevoel.

Kort daarna stopte er een auto achter mijn auto en kwam er een Antilliaanse man uit de auto. Hij vroeg me of ik problemen had. Nee hoezo? Ik sta altijd om half 12 ’s nachts met mn alarmlichten aan, aan de kant van de weg, te genieten van het gebrek aan licht en veiligheid! Tuurlijk heb ik problemen!!!! Gelukkig zei ik dit niet. Hij sprak geen Nederlands en kon maar een beetje Engels praten. Ik heb hem uitgelegd wat er was gebeurd en hij wilde mij wel helpen. Hij zei me dat ik iets aangereden had en daar schrok ik heel erg van. Ik weet wel zeker dat ik niks geraakt heb, ik ben als de dood dat mij zoiets een keer overkomt. Maar goed, hij zou me dus helpen en dat betekende dat hij mijn reservewiel er wel even op zou zetten. Eerst moest hij alleen een paar telefoontjes plegen. Er wachtte namelijk een vrouw (zijn vrouw?) op hem die hij zou ophalen van haar werk. Uiteindelijk kwam het er op neer dat hij haar eerst moest halen voor hij mij verder kon helpen. Ondertussen zou hij wat spullen van hem achterlaten zodat ik zeker wist dat hij mij niet in de steek zou laten. Ik stond namelijk nog best wel te shaken daar.

Teruggekomen ging hij aan de slag. Bleek dat ik alleen een krik in mijn auto had liggen, that’s it. Ja en een reservewiel dan, maar geen andere gereedschappen. Gelukkig had hij die dus wel en er zat na enige tijd zoeken ook wat tussen waar hij mij mee kon helpen. Krik eronder, auto omhoog, wiel eraf. Even pauze. Reserveband pakken, erop zetten en… erachter komen dat de reserveband leeg is. Grrrr. Optie 1: hij neemt mijn band mee en gaat die in de buurt oppompen, die vrouw (zij spreek geen woord engels) en ik blijven achter. Optie 2: hij neemt de band mee en gaat in de buurt een pomp opzoeken, die vrouw en ik gaan allebei mee. In eerste instantie koos ik voor optie 1, toch nog even bij de auto blijven, maar de vrouw zat al in de auto en alleen achter blijven, NO WAY!

Conclusie: Ik ben dus gewoon met een onbekende man in een auto gestapt rond een uurtje of 12 ’s nachts. Niet bepaald wat mama me vroeger leerde: nooit met vreemde mannen meegaan.

Nadat we ongeveer 5 pompstations waren langsgereden, kwamen we er eindelijk 1 tegen waar we de reserveband konden oppompen. Inmiddels was het dus ook al half 1 en waren we de halve stad doorgereden.

Weer bij de auto aangekomen kon de man de band er vrij snel opzetten. De bumper hebben we weer een beetje op zijn plek gekregen en het zag er weer iets fatsoenlijker uit allemaal. Én, ik kon eindelijk naar huis! Niet nadat ik de man bedankt had natuurlijk. Ik heb hem wat benzinegeld gegeven en telefoonnummers uitgewisseld en hem gezegd dat ik hem nog zou bellen om echt te bedanken. Ik weet nog steeds niet wat ik hem moet geven. De man is 7e dag adventist en drank is dus geen optie, zoals een aantal mensen mij zeiden (Ben dus nog steeds aan het nadenken, tips zijn welkom!! :D).

Om 1 uur lag ik eindelijk in bed. Slapen zat er nog niet echt in want ik had nog steeds best wel een spanning in mijn. Uiteindelijk wel in slaap gevallen en heerlijk gedroomd (NOT) over auto-ongelukken en aanrijdingen. Niet fijn dus.

Ik had het plan om mijn wekker 6uur te zetten zodat ik voor stage kon fitnessen, maar vanochtend leek me dat geen strak plan. Normale tijd uit bed dus en normale tijd naar stage.

Ik wil wegrijden, laat Anouk nog even de achterkant van mn auto zien en… ja hoor, reserveband is plat! Kan er nog wel bij! Huurbaas opbellen. Was niet zo blij met mij. Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar? Sja, als jij je reserveband lek in de auto laat liggen, dan is het niet zo moeilijk dat ie bij mij nog steeds lek is :S. Van hem moest ik de wegenwacht maar even bellen, die zit dichterbij en kon mij wel helpen het bandje te plakken.

Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig liet de beste man niet lang op zich wachten. Na alles uitgelegd te hebben ging hij aan de slag. De band moest elders geplakt worden, dus die nam hij wel ff mee. Na 10minuten kwam ie alweer terug: de band was niet lek en hoefde dus niet geplakt te worden. De velg was alleen verbogen en daarom was de band zacht. Hij moest dus de band van het reservewiel gebruiken en de velg van mijn geklapte band.
Weer 20 minuten later was hij terug. Alles geregeld. Hij kon mij ook vertellen dat de band door ouderdom kapot was gegaan en dat ik niet door glas ofzo gereden ben waardoor het fout ging. Dat heeft hij ook tegen de huurbaas gezegd, die er nogal van overtuigd was dat het mijn fout was. Volgens de anwb-man was het nalatigheid van hem en had ik hier alleen niet meer mee rond mogen rijden. Ik heb hem ook meteen gevraagd hoe het kwam dat mijn licht en bumper dan zo kapot waren gegaan en hij bevestigde daarin mijn vermoeden over hoe het gegaan was. Het loopvlak van de band was eraf gesleten en was als het ware als een slurf aan de band blijven zitten. Dat loopvlak is daarna zo hard tegen mijn bumper en licht aangeknald dat het kapot is gegaan. Er waren ook nog sporen van het rubber op de bumper te zien, dus een soort van bewijs.

Uiteindelijk kostte dit grapje me wel 90gulden, wat ik van de anwb-man moest verhalen bij mijn verhuurder. Heb ik tot vandaag nog niet gedurfd. Ik heb geen idee wat die man denkt en hoe het zal gaan en ik ben een slechte onderhandelaar en ook niet zo goed op de hoogte van de huurovereenkomst, simpelweg omdat ik daar geen formulier van heb (hier heb ik wel van geleerd, het is niet handig daar niet van op de hoogte te zijn). Ik ben bang dat ik te makkelijk over me heen zal laten lopen of dat hij mij zijn gelijk zal aansmeren. Ik heb namelijk ook nog 500gulden borg betaald voor die auto en dat wil ik toch wel terug. Ik moet dus nog even de lef vinden om naar de man toe te gaan. Mijn stagebegeleider wil eventueel wel mee om mij bij te staan en te zorgen dat ik in ieder geval krijg waar ik recht op heb. Ik ben benieuwd.

Vrijdag breng ik de auto terug en ik hoop tot die tijd geen problemen te hebben, op dit moment heb ik namelijk geen reserveband of iets.
Dinsdag ga ik zelf een auto kopen. Ik hoop dat ik daar geen problemen mee krijg. Mocht het wel zo zijn, weet ik in ieder geval dat ik er zelf voor op moet draaien. Dan zijn er in ieder geval geen huurbazen meer.

Donderdagmiddag wist ik dus precies met wat voor verhaal ik jullie zou opzadelen, geloof mij alleen maar als ik zeg dat ik het liever niet had meegemaakt. Je komt er toch maar weer achter hoeveel mensen je om je heen hebt staan op dat moment. Ik stond er, los van die Antilliaan, namelijk redelijk alleen voor. Een aparte ervaring als je beseft dat je thuis in Nederland je ouders of vrienden had op kunnen bellen die hoe dan ook naar je toe gekomen zouden zijn om je daar niet alleen te laten staan.

Gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Ik rij op dit moment alleen een stukje voorzichtiger uit angst dat ik door een dikke kuil of iets scherps rij, waardoor ik weer een klapband krijg. Zonder reservewiel kom je dan namelijk niet zo ver.

Verder gaat het best goed met me hoor :). Ik heb al wat meer mensen leren kennen en vermaak me steeds beter. Ik heb me aangemeld bij de fitness, aangezien ik hier een varkentje wordt en daar niet zoveel trek ik heb. En gisteravond/vann8 heb ik me prima vermaakt met de partysquad @ Mambo beach. Gezellige boel. Vanavond doe ik mee met een beachvolleybaltoernooi. Genoeg leuke dingen dus ook. Over een week heb ik ook al een weekje vakantie (voor zover je dit niet een beetje een vakantie kunt noemen :D) en kan ik nog meer mn gang gaan. Best wel zin in!

Ik jou jullie weer op de hoogte!!

Dikke kus vanuit het verre westen :D